Öğretmenliği kendim seçmiş değilim. Seçme şansım da yoktu. Yatılı bir
okula girmem önemliydi. Ben okula girdiğimde sekiz kardeşten biriydim.
Aile, yatılı olmadıkça tek çocuğu bile okutamazdı. Ama öğretmenliği çok
sevdim. Öğretmenlik benim uzun koşumun çıkış noktası oldu. Başa
dönsem yine bu mesleği seçerim. Benim için öğretmenlik sadece bir geçim
kaynağı değil. Düşünsel ve ruhsal dünyamı besleyen en önemli kaynak. O
olmasa örgütçü, yazar, aydın, iyi dost, iyi evlat, iyi kardeş, iyi baba
olamazdım. Sonuçta ona çok şey borçluyum.
Sendika anlayışımın temeli; eğitimcilikle sendikacılığı birbirine feda
etmeden yürütmek ve bunlar arasında akılcı bir sentez yapmaktır. Ben ve
arkadaşlarım bu konuda iyi anlaştık. Geçmiş örgütçülüğümüz zaman
zaman pedagojiyi ideolojiye feda etmişti. Bizim bu yönelimimiz başka iş
kollarına da olumlu etkiledi sanırım. Masayı yumruklama yerine aklı ve
bilgiyi öne çıkardık. Bir de çocukların ve ailelerin haklarının bizimkini
öncelediğini hep aklımızda tuttuk. Çünkü, biz onlar için vardık ve
çocukların eğitim hakkını, bunun için de öğretmenlerin saygınlığını
korumayı temel ilke edindik. Aslında sendikanın gücü buna dayanır. Bugün
25 milyon öğrenci, bunların en az 50 milyonu bulan aile büyüğüne
yaslanmak başarımızın en büyük şansıdır. Bugünkü genç sendikacıların da
başarı için bu anlayışın peşinden gitmesini tavsiye etmekten kendimi
(Tanıtım Bülteninden)