Necil Sabit, uzak akrabalarından olan bir kızla evlenmeye karar verince yaşadığı hovarda hayatına tövbe edip iyi bir aile erkeği olmaya karar verir. Evlenmek istediği aile kızının yanında acemi bir erkeğe döner. Ne konuşacağını, nasıldavranacağını bilemediği gibi avuç içleri bile terler. Her türlü işini gören, İstanbul’a ve hayata dair çok şey bilen ZahitEfendi bir gün bu kız hakkında tüm bildiklerini anlatır.Öğrendikleri ile bocalayan Necil Sabit bir gece yaşadıkları sonrasında söylediği şu cümle aslında birçok şeyi açıklar:Necil Sabit, birden ayağa kalkmıştı:Hayır... Kimsenin suçu yok... Birtakım işsizleri beslediğim, onlara baktığım için kabahat bende... Çünkü onlarıişsizliğe alıştırdım, ahlâklarını bozdum... Bir sürü kahpe aşüfteleri affettim, onlar yüz buldular, tabiatıyla peşimibırakmadılar. Kabahat kimde? Yine bende! Hangi birini sayayım... İşte bu iki kadın, bizi zorla mı baştan çıkardılar?Soruyorum, silâh mı çektiler? Ne yaptılar? Gevşeyen biziz... Haydi, şimdi kovsana bakayım. Vaziyeti olduğu gibi kabulediyoruz. Çünkü zayıf insanlarız!Göğsünü yumrukluyordu:Bütün suç benim… Kalbimin suçu! Cezayı da ben çekeceğim!
(Tanıtım Bülteninden)
Internet Explorer tarayıcısının 9.0 ve daha eski sürümlerini desteklememekteyiz. Web sitemizi doğru görüntüleyebilmek için tarayıcınızı güncelleyebilirsiniz, güncelleyemiyorsanız başka bir tarayıcıyı ücretsiz yükleyebilirsiniz.