Ayrılıkla başlayan bir satırın sonunu sadece yalnızlık noktalar. Ve en sessiz çığlıklar gülen yaralardan sızar. Toydum o zamanlar. Bilmiyordum.Meğer aşk, ayrılığın hazırlık sınıfıymış. Kalbimdeki salıncağa yıldırımlar düşmez sanıyordum.Yanıldım. Ama kabullendim. Eskisi gibi acımıyor artık içim. Neden biliyor musun?Çünkü; bir zamanlar ev sahibi olduğun yüreğimin şimdi kiracısı bile değilsin!Ne acı...Daha da acısı, sen benim arşa gönderdiğim en büyük bedduamsın:“Rabbim seni benimle hatırlatsın!”
Internet Explorer tarayıcısının 9.0 ve daha eski sürümlerini desteklememekteyiz. Web sitemizi doğru görüntüleyebilmek için tarayıcınızı güncelleyebilirsiniz, güncelleyemiyorsanız başka bir tarayıcıyı ücretsiz yükleyebilirsiniz.