“Yüzüme baktı.
Donuk bir ifadeyle, ‘Sie können keine Kinder bekommen’ dedi.
Anlamadım.
Anlayanlar tercüme etti: ‘Bir daha çocuğun olmayacakmış!’
Doktor soğuk, dümdüz, pat diye, öylesine, sıradan; tercüme eden ise içi burkula
burkula, sesi titreyerek söyledi.
O an her şey bitti sandım, oysa yeni başlıyormuş. Bilmiyordum.”
Benim annelik yolculuğum da böyle başladı. Bu kitabı, bedenimde filizlenmeyen
ama dallarımda çiçek açan kızıma doğru olan yolculuğum sırasında, umudun bittiği
yerde; “Korkma” demek için kendime, “Bin kere dünyaya gelsem, yine senin
annen olmak isterdim” demek için kızıma ve “Yalnız değilsin, her şey çok güzel
olacak” demek için sana yazdım.
Hadi şimdi hep birlikte bir yaşama dokunalım!
(Tanıtım Bülteninden)